Na een coaching kwam ik er ineens achter dat ieder mens iets gemeen heeft met elkaar. Hét onderwerp waar ieder mens mee te maken heeft is verlies. Het verlies van je baan, het verlies van een functie door ziekte, het verlies van vrienden, het verlies van je huis, het verlies door echtscheiding, het verlies van een dierbare... en ga zo maar door. Al deze dingen hebben 1 ding gemeen, je gaat door een (rouw)proces. Het ene proces is makkelijker dan het ander, maar je kan er ook mee blijven zitten. En dat is nu juist datgene wat we niet willen toch?
Hoe dat komt vraag je je af? Nou kijk is eerlijk naar jezelf. Neem jij de tijd om de pijn te voelen? En dan bedoel ik niet de eerste dagen, nee de tijd daarna, neem jij dan de tijd? Sta jij er bij stil of heb je betekenis gegeven aan datgene wat er gebeurd is? Voor ieder proces is dat belangrijk, ook al blijft het gemis altijd aanwezig. We kunnen het niet wegstoppen. We kunnen het wel goed afsluiten. Afsluiten is dus niet weer wegstoppen, maar op een goede manier weer door kunnen gaan met leven.
Zodra je bij een paard bent stop je simpel gezegd met denken. Raak ze aan en je begint te voelen. Je hebt het ook als je je kat, je cavia, of je hond aait. Even denk je dan niet na. Dat is wat wij mensen nodig hebben, de neo cortex uitschakelen. Maar als het allemaal zo simpel was dan zou ik geen werk hebben. Dat zou fijn voor de mensen zijn, maar helaas is het echt niet zo simpel. Met dit gevoel gaan we namelijk echt aan de slag. Het doorvoelen, op een manier die je nog niet vaak bewust zo hebt gedaan, geeft een opluchting. Het aanvaarden van het gevoel, het omarmen, er niet tegen vechten. In de maatschappij wordt veel van ons verwacht, men verwacht dat je sterk bent en vind dat je niet zomaar bij iedereen je emoties mag/kan uitten. En dan komt die trigger ineens.
Triggers, ze zijn overal, op elk moment van de dag, in een liedje, als je ergens langs rijd, als je ergens bent, als je een persoon ziet die op iemand lijkt, op speciale dagen, noem maar op. Op deze momenten ga je vaak vechten, vechten tegen je tranen, of je bent sneller geprikkeld, omdat je vecht tegen je emotie. Of je trekt jezelf juist terug of je vlucht in verslaving. Je lijf geeft aan dat je nood hebt aan het voelen. Maar alleen is dat misschien spannend en soms misschien wel eng. Er is angst voor de pijn die onderliggend aanwezig is. Hierin kunnen de paarden en ik jou begeleiden. Je bent op mijn locatie geheel privé aanwezig. Dat geeft een gevoel van veiligheid en dat is voor mij dan weer heel belangrijk om dat aan jou te kunnen bieden.
Niet alleen mensen met paardenervaring volgen bij mij trouwens begeleiding. Ook mensen die niets van paarden weten zijn welkom. Je hoeft niet op het paard, je mag er naast blijven staan. Je mag hem aanraken, maar het hoeft niet. Niets moet zeg ik altijd. Samen kijken we naar dat wat je nodig hebt, wat je wilt en wat haalbaar is.
Comments