Ik hoor het steeds vaker, de ene na de andere (ex) collega van de politie heeft ptss. Het post traumatische stress syndroom, opgelopen door je werk. Door al die nare dingen die je mee maakt... Alleen omdat je graag iets goeds wil doen voor de samenleving. Omdat je heilig geloofd in recht en een hekel hebt aan onrecht. Ondertussen zit niet alleen jij ermee, maar ook je gezin. De experts zeggen dat ptss goed te behandelen is, dus je gaat ervoor. En daarna, wat doe je erna? Ga je weer door met je roeping, of ga je op zoek naar ander werk? Voor beide keuzes heb ik diep respect, beide keuzes zijn namelijk moeilijk.
Ik heb zelf geen ptss, maar bepaalde incidenten zullen mij zeker ook altijd bij blijven. Ik kan deze zo terughalen op mijn netvlies. Vraag mij naar wat ik zoal heb meegemaakt en ik ratel ze zo op, waar het was, wie het was, hoe het eruitzag, ik kan er een boek over schrijven. Kinderen vragen het mij wel eens, heb jij wel eens een boef gevangen? Ik moet van binnen altijd lachen om die vraag. Heerlijk die onschuld en onwetendheid van een kind.
Al die hulpverleners, van politie, brandweer, ambulance, defensie, in de zorg, in de psychiatrische zorg, etcetera, voor mij zijn ze allemaal stuk voor stuk helden van de samenleving. Allemaal zo verschillend, maar allemaal met hetzelfde doel voor ogen, anderen helpen, onrecht tegen gaan en verdedigen wat nodig is. Zelfs als je daardoor het risico loopt om zelf fysiek en psychisch schade op te lopen.
Ptss kwam 20 jaar geleden bij niemand van mijn politiecollega’s voor. Nu echter ken ik er van uit 1 team al zo zeker een stuk of 8. Dat is echt veel. Het wordt tegenwoordig (h)erkend. En daar blijft het niet bij, ik ken nog veel meer (ex) collega’s met ptss. Wat me eigenlijk nog het meeste raakt is het feit dat ze door de organisatie nog niet voldoende begeleiding krijgen. Ik voel de sterke behoefte om juist deze collega’s te willen helpen. Samen met mijn paarden. Al is het voor de eerste stappen weer naar buiten, de natuur in, er mogen zijn zonder iets te moeten. Ik ben mij op dit vlak enorm aan het ontwikkelen en oriënteren en zoek daarin graag de samenwerking met mensen die hetzelfde doel hebben als ik. Er komen hele gave, nuttige, mooie dingen aan. Ik ben druk bezig met het ontwikkelen van een eendaagse training samen met een topvrouw die op de ambulance werkt als verpleegkundige en daarnaast als alleenstaande moeder ook nog eens haar eigen bedrijf runt! Ik heb diep respect voor deze powervrouw en voel me bevoorrecht dat zij met mij wil samenwerken. Dat doet zij omdat ze in mij en mijn bedrijf geloofd. En ik geloof in haar. Als je me blijft volgen zul je snel zien waar we mee bezig zijn!