De start van mijn nieuwe leven richting het rouwproces voor hulpverleners!

Graag neem ik jullie mee in mijn ervaring om een eigen bedrijf te starten. Want ja, hoe kom je erop en hoe pak je dat dan aan? Sommigen maken een uitgebreid bedrijfsplan of gaan naar startersdagen van een bepaalde bank of de kamer van koophandel. Ik niet. Ik ontdek het zelf wel. Zo zit ik in elkaar.

Ik heb alles over mee heen laten komen en heb hulp ingeschakeld voor mijn logo en website, waar ik (nog) geen verstand van heb. Uren, dagen, maanden heb ik nagedacht, over een bedrijfsnaam, over de richting die ik op wilde na mijn hbo opleiding. Want ja, paardencoaching is wel heel algemeen én heel breed. Ik ben allround paardencoach, dus alle problemen die je kan bedenken kan ik, althans, de coachee, aanpakken. Mijn taak is de coachee te motiveren naar de toekomst te kijken en door middel van diverse methodieken antwoorden te laten vinden die passen bij de coachee. En nee dat is absoluut niet zweverig, dat is op basis van gesprekstechnieken, in combinatie met het paard. Dat paardengedrag is mega interessant vind ik. Daar heb ik mij ook in gespecialiseerd. Dagelijks observeer ik mijn kudde, ik kan er niets aan doen, maar ik vind het machtig om te zien hoe paarden onderling communiceren. Hoe ik als mens dat interpreteer. Ik probeer zonder een oordeel naar ze te kijken, maar toch vraag ik me als mens af waarom ze doen wat ze doen. Soms is dat volkomen duidelijk voor mij, andere momenten niet. Soms blijkt achteraf dat ik er toch naast zat, want ja, soms is niets wat het lijkt. Het paard vormt met de coachee een kudde, dat doet hij volgens zijn instinct. Tijdens een sessie toont het paard allerlei signalen, paardencommunicatie. Deze signalen betekenen iets, iets waarin de coachee zich herkend. Door hiernaar op zoek te gaan worden onbewuste dingen bewust gemaakt. Ben je bijvoorbeeld wel echt een natuurlijke leider? Kun jij je grenzen wel echt duidelijk aangeven? Het paard zal dit direct laten zien. Samen met het paard maak ik je daarvan bewust. Gaaf toch?

Goed, terug naar mijn bedrijf, mijn jarenlange werkervaring bij de politie, daar wilde ik wat mee. Wat is er eigenlijk voor hulpverleners, door wie worden zij echt begrepen? Hoe fijn kan het zijn als iemand zijn of haar verhaal kwijt kan bij iemand die het begrijpt, die vergelijkbare situaties heeft meegemaakt? Daarbij komt dat steeds meer mensen (hulpverleners ook) overspannen raken, burn-out raken, of ptss krijgen. Hoe kan dit vroeg ik mij af? Ik heb er wel een antwoord op, er wordt zoveel gevraagd van de hulpverleners, de wereld wordt steeds harder, er vinden steeds meer ernstige incidenten plaats die moeten worden opgelost door minder hulpverleners, iedere hulpverlener krijgt meer op zijn bord dan vroeger toen er meer personeel was, de wereld minder hard was, er meer respect was etcetera. Mijn ervaring is dat hier, helaas, nog te weinig aan wordt gedaan om dit psychische én lichamelijke letsel te voorkomen. Ik zeg bewust ook lichamelijk, omdat bijvoorbeeld stress, burn-out en ptss geen ziektes zijn die alleen maar tussen je oren zit. Je hebt er namelijk ook lichamelijk heel veel last van... De cultuur binnen de organisaties helpt daarin overigens ook niet mee, stoer doen en geen emoties tonen. Tuurlijk zijn er mensen die het wel doen, gelukkig maar! Laat ze een voorbeeld zijn voor al die stoere mensen, want juist diegene die zijn of haar emoties toelaten zullen minder snel last krijgen.

Dit onderwerp vind ik mega interessant, ik heb zelf heel wat meegemaakt, op mijn werk en privé. Veel emoties heb ik vanuit mijn jeugd al weggestopt. Uiteindelijk was bij mijn emmer ook een keer vol en heb ik mogen ervaren wat burnout is. Ik kan je vertellen, het is vreselijk. Er is weinig begrip voor, alleen door degenen die het zelf ook hebben ervaren. Voor alle anderen is het “onzin of je bent gek” oké oké, ik generaliseer en overdrijf nu natuurlijk wel een beetje, maar echt, zo ervaar je het als je er middenin zit (en er zijn echt mensen die zo denken) Voor mij is het een leerproces geweest, mezelf hervinden en leren kennen, wie ben ik en wat wil ik. Zet jezelf af en toe is op de eerste plaats in plaats van altijd eerst een ander. Waar word ik gelukkig van? Na al deze vragen ontstonden ideeën, idealen, dromen, en weet je, als je eenmaal hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, dan ga je ervoor, dan durf je die dromen na te jagen. En dan durf je uiteindelijk, na een lang rouwproces, stappen te nemen die velen niet durven te nemen.

En daar komt het bruggetje naar het rouwproces, hoezo een rouwproces? Rouwen doen we veel vaker dan we denken, het is niet alleen het verlies van een dierbaar persoon of huisdier. Het is een echtscheiding, het is het verliezen van een baan, ook als dit je eigen keuze is. Het is liefdesverdriet, het is het verliezen van je huis, misschien door financiële problemen, het is het uit het oog verliezen van een goede vriend of vriendin. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch worden deze processen onderschat, wij leren vaak helemaal niet met rouw om te gaan en dus ook alle processen te accepteren zoals ze zijn. En elk rouwproces is anders. Iedereen is uniek, en ook het rouwproces is uniek. Soms wordt je heel boos, verdrietig of ben je juist opgelucht of blij, soms moet je heel hard lachen, allemaal emoties die volkomen normaal zijn, maar waar andere mensen om je heen moeilijk mee om kunnen gaan. Hoe vaak zeggen we wel niet tegen iemand die bijvoorbeeld zijn of haar oma is verloren, ach ze is toch 80 geworden, dat is toch een mooie leeftijd? Daar help je iemand echt niet mee, sterker nog, als je zoiets zegt dan wuif je de ernst van het verlies zelfs weg, dan voelt diegene zich niet meer veilig om verdrietig te mogen zijn. Ook al bedoelen we het niet zo, deze woorden komen anders aan dan we denken.

Terug naar mijn bedrijf, rouwen, verliezen, acceptatie, “verwerking” Het intrigeerde mij. Ik ben erover gaan lezen, heb mij in de processen verdiept, volg cursussen op dit gebied. En wat blijkt, juist deze kant past enorm goed bij mijn bedrijf. Maar natuurlijk hoort rouwen bij iedereen! En er is zo weinig hulp voor, zeker zo laagdrempelig als bij mij. Want je gaat niet voor ieder rouwproces naar een psycholoog, maar een beetje hulp, begrip en wijsheid van de paarden kan je wel helpen het een klein stukje makkelijker te maken Om juist die dingen een plekje te geven en te leren omarmen in plaats van het weg te stoppen en maar weer door te gaan.

En dan, hoe breng ik dit nu in de praktijk? Door middel van, erkende wetenschappelijke methodieken, maak ik samen met de paarden een sessie die ervoor zal zorgen dat je je veilig voelt om je emoties er te laten zijn. Elke emotie. Een sessie die je bewust maakt waar je staat in je rouwproces, welke stappen er zijn en die nog komen gaan. De paarden zullen je daarbij helpen naar je gevoel te gaan, je te spiegelen, en je te troosten als je dat wilt, en dat alles zonder oordeel…

Ik nodig jullie dan ook met liefde uit om een rouwverwerkingssessie te boeken, om te zien waar je staat in je proces en je te leren hiermee om te gaan.